امام حسن مجتبي عليه السلام اسوه حسن و کرامت

مام حسن مجتبي (علیه السّلام) نخستين مظهر و نشانه كوثر، پانزدهم رمضان سال سوم هجري در دامان پاك فاطمه اطهر (سلام الله علیها) پا به عرصه گيتي نهاد و پرورش يافت. وي نخستين پسري بود كه خداوند متعال به خانواده علي (علیه السّلام) و فاطمه (سلام الله علیها)عنايت كرد. رسول اكرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) بلا فاصله پس از ولادتش، او را در آغوش گرفت و در گوش چپش اقامه گفت. اين نوزاد را برخلاف آنكه در جاهليت سابقه نداشت «حسن» و كنيه او را ابومحمد نهاد و اين تنها كنيه اوست القاب ايشان سبط، سيد، زكي، و از همه معروفتر «مجتبي» است.
امام حسن (علیه السّلام) در كمالات انساني يادگار پدر و نمونه كامل جد بزرگوار خود بود. چون وضو مي ساخت و به نماز مي ايستاد، بدنش به لرزه مي افتاد و رنگش زرد مي شد. سه نوبت دارايي اش را با خدا تقسيم كرد و دو نوبت از تمام مال خود براي خدا گذشت. هر كه او را مي ديد، به ديده اش بزرگ مي آمد و هر كه با او آميزش داشت، بدو محبت مي ورزيد و هر دوست يا دشمني كه سخن يا خطبه او را مي شنيد، به آساني درنگ مي كرد تا او سخن خود را تمام كند و خطبه اش را به پايان برد.
امام حسن (علیه السّلام)، به شهادت تاريخ در راه پيشرفت اسلام از هيچ گونه جانبازي دريغ نمي ورزيد و همواره آماده مجاهدت در راه خدا بود. ايشان در جنگ جمل در ركاب پدر خود امير مومنان (علیه السّلام) در خط مقدم جبهه مي جنگيد و از ياران دلاور و شجاع علي (علیه السّلام) سبقت مي گرفت و بر قلب سپاه دشمن حملات سختي مي كرد. در جنگ صفين نيزدر بسيج عمومي نيروها و گسيل داشتن ارتش امير مومنان (علیه السّلام) براي جنگ با سپاه معاويه، نقش مهمي بر عهده داشت.